شروع جدی آشنایی من با مفهوم ارتباطات و رسانه به سال 1391 باز می‌گردد. جایی که تابلوی دانشکده خبر بر فراز ساختمانی قدیمی نصب شده و زیر آن بنری نوشته بود، "دانشکده خبر دانشجو می‌پذیرد". آنجا که در تقاطع چهارراه قصر به هنگام ورود از خیابان شریعتی به خیابان بهشتی است. تابلو توجهم را جلب کرد. برای من که کنجکاوی ذاتی‌ام باعث شده بود در رشته‌های تحصیلی مختلفی سرک بکشم، این عنوان جذابیت داشت و باعث شد به داخل ساختمان کشیده شوم. ساختمانی قدیمی که عده زیادی با سنین مختلف در جنب و جوش و رفت و آمد بودند. هر چند روزهای اوج دانشکده خبر وابسته به خبرگزاری ایرنا رو به افول بود، (از وضعیت فعلی بی‌اطلاعم و از شنیده‌ها میدانم، سال‌های بعد دانشکده حال و روز خوشی نداشت)، اما خوشبخت بودم که در آخرین روزهای درخشش بخت‌یار بودم و با فضایی آشنا شدم که مسیر زندگی من را برای همیشه متحول کرد...
با ظهور هوش‌مصنوعی در عرصه فناوری‌های نوین مبتنی بر شبکه‌ها، تقریبا اکثر کاربران از این ابزارهای دستیار، در سطح نیاز و تخصص و آشنایی خود بهره می‌گیرند. نکته اینجاست که برای بسیاری از ما، همچنان این ابزارها و یا دستیارها شناخت محدودی داریم و نمی‌توانیم ارزیابی دقیق و درستی از آنها داشته باشیم، اما می‌دانیم که می‌توانند بر روی زندگی، شغل و شرایط اجتماعی و سایر جنبه‌های زیستی ما تاثیراتی داشته باشند.
از جمله حوزه‌هایی که هوش‌مصنوعی و یا به عبارت درست‌تر، دستیارهای کاربردی مبتنی بر هوش‌مصنوعی تاثیر گسترده‌ای در آنها داشته‌اند، حوزه روزنامه‌نگاری است. روزنامه‌نگارها و خبرنگاران امروزه در بخش‌های بسیار از جنبه‌های فعالیت‌های شغلی خود از این ابزارها استفاده می‌کنند.
در یادداشتی به جایگاه این ابزارها، فرصت‌ها، چالش ها و همچنین آینده شغلی خبرنگاران با حضور قدرتمند دستیارهای هوش‌مصنوعی پرداخته ام که در لینک زیر می توانید آن را مطالعه کنید.
دیشب، به بهانه تبریک روز خبرنگار پیامی از یکی از دوستان قدیمی که سال‌هایی دور در دانشکده خبر، همکلاس بودیم، دریافت کردم. هرچند مدتی از عرصه رسانه‌ای و تولید خبر فاصله گرفته‌ام، اما همچنان در فضای شغلی‌ام، خود را فعال فضای ارتباطات و رسانه میدانم. برای تجدید خاطرات، سری به آرشیو یادداشت‌ها، جزوه‌ها، نوشته و عکس و فیلم‌ها زدم که به صورت اتفاقی یادم افتاد مدتی بلاگی در سرویس بلاگفا داشتم و به دلیل مشکلاتی که در این مقال نمی گنجد ناچار به مهاجرت به سرویس بیان شدم. پسس از حدود 10 سال، با مراجعه نا امیدانه به بلاگ که حتی آدرس درست آن را هم به خاطر نداشتم و فشردن دکمه ورود، از سر خوش‌شانسی، کلمه عبور را ذخیره شده یافتم و توانستم بار دیگر وارد بلاگی شوم که در گذشته مدت‌های زیادی را در آن برای بارگزاری و مطالعه جزوه درس‌های دانشکده خبر در آن صرف می‌کردم. دانشکده‌ای که برای من، منشاء تحولات بسیاری شد و خاطرات چنان به سرعت هجوم آوردند که گویی در همان روزها زندگی می‌کنم و همان شور، شوق و هیجان تحصیل در دانشکده‌ای که زمانی برای من و همکلاسی‌هایم مرجع دوستی و کار رسانه‌ای بود زنده شد.
با دیدن آمار بازدیدها و اتفاقات رخ داده در بلاگی که رها شده بود، تعجب من به شوک بدل شد و حس کردم که شاید بازگشت به این فضا و ادامه فعالیت در آن، هم خالی از لطف نباشد و هم ادای دینی از جانب من دانش آموخته این رشته. پس تصمیم گرفتم دوباره این فضا را فعال کنم، اما با سبک و سیاق و سمت و سویی متفاوت.
هر چند امروز من دیگر آن دانشجوی پر انرژی و هیجان زده از کشف دنیای علوم ارتباطات اجتماعی نیستم، اما زندگی علمی و تحصیلی و علاقه‌های من همچنان در مسیری از این فضای گسترده ادامه دارد و خود را مدیون آنچه که از بزرگانی که به تناسب از آنها یاد خواهم کرد، میدانم. بنابر این در تلاش خواهم بود تا پاسخ سوالاتم را در این فضای لایتناهی و جذاب و در این دنیای شگفت‌انگیز در کنار شما بیایم.
محسن جابری